भर्खरै फेसबुक आएको थियो । अपरिचतबीच साथी बन्ने र बनाउने लहर चल्दै थियो । तर हातहातै मोबाइल भने थिएन । साइबर गएर कम्प्युटरबाट डिजिटल साथीसँग कुरा गरिन्थ्यो । हुने केही होइन, तर प्रविधिले तानिरहेको थियो ।

पैसा तिरेर घण्टौं डिजिटल साथीसँग कुरा गर्‍यो र खुसी भयो !

यस्तैमा भेटिएका थिए सोहनमणि । हाय र हेल्लोबाटै सुरु भएको थियो उनीहरू बीचको लामो अमिट कथा ।

सोहनमणि पूर्व धरानका थिए र सुप्रिया अर्घाखाँचीकी । सोहन देख्नमा निकै सुन्दर थिए नै ! उनको बोलीवचन पनि नम्र थियो । काठमाडौंमा हजुरआमा र भाइसँग बस्थे, आमाको मृत्यु भइसकेको थियो, टुहुरा थिए ।

फेसबुकमा पनि ‘उनी आमा बिनाको घर; घर होइन’ जस्ता स्ट्याटस लेख्थे । प्रायःजसो आमाको फोटो राखेर महिमा लेख्थे । च्याटमा पनि उनी धेरैजसो मेरी आमा यस्ती हुनुहुन्थ्यो, उस्ती हुनुहुन्थ्यो भनी कुरा गरिरहन्थे ।

सोहनमणि पूर्व धरानका थिए र सुप्रिया अर्घाखाँचीकी । सोहन देख्नमा निकै सुन्दर थिए नै ! उनको बोलीवचन पनि नम्र थियो । काठमाडौंमा हजुरआमा र भाइसँग बस्थे, आमाको मृत्यु भइसकेको थियो ।

हजुरआमालाई पनि असाध्यै माया गर्थे । ‘आमाको कपालमा तेल लगाइदिएँ’ भन्थे । ‘आज आमाले खाना मीठो बनाउनु भएन, बुढी हुनुभयो , आँखा मधुरो देख्नुहुन्छ । नुन धेरै भएछ’ जस्ता कुरा उनी गर्थे ।

बुवा र सौतेनी आमाले हेला गरेकाले हजुरआमालाई आफूसँगै काठमाडौं ल्याएको सुनाउँथे । हजुरआमालाई आफूले संसारमै सबैभन्दा धेरै माया गर्ने बताउँथे ।

आमा र हजुरआमाप्रति यस्तो प्रेम र लगाव भएको पुरुषसँग कुन केटी प्रेममा पर्दैनन् होला । सुप्रियालाई सोहनमणिका कुराले हरेक दिन उनीप्रति आकर्षण बढाइरहेको थियो ।

फेसबुकका धेरै साथीमध्ये सोहनमणि नै प्यारो लाग्न थालेको थियो । उनका कुरा मन पर्न थालेको थियो । उनले हालखबर सोधेको मन पर्न थालेको थियो । हरेक दिन घण्टौं गफ गर्न मन लाग्थ्यो ।

सोहनमणिले सुप्रियासँग विस्तारै-विस्तारै परिवारकै सदस्यसँग झैं रूपमा कुरा गर्न थालेका थिए । बाल्यकालको संघर्ष, घर-व्यवहार, आफन्तसँगको सम्बन्ध, करिअरको कुराहरू यस्तै ! च्याटमा कुरा हुन थालेको वर्ष दिन बित्यो । तर उनले कहिले भेटौं भनेर प्रस्ताव राखेनन्‌ ।

एकदिन उनले अचानक आफू कतार जान लागेको सुनाए । आइटीको विद्यार्थी थिए । त्यसैसँग सम्बन्धित तीन महिनाको तालिममा आफ्नो नाम सिफारिस भएको बताए । एकपटक पनि भेट नभएको मान्छे अर्को देश जाँदै छ भन्ने कुराले सुप्रियालाई दुःखी बनाइरहेको थियो ।

तालिम राम्रो थियो । उनले तालिम सकेर आएर आफ्नै केही व्यवसाय सुरु गर्ने पनि सुनाएका थिए । सपना र लक्ष्यले एकसाथ बाटो कोरिरहेको थियो ।

उनले कतारबाट फर्किएपछि भेट्ने कुरा गरे । हजुरआमासँग भेटाउने वाचा गरे। ‘मेरो हजुरआमालाई धेरै माया गर्नुपर्छ है !’ पनि भने ।

हरेक पल नबितेर हैरान भएको थियो । के गर्नु ! प्रेम गर्ने र करिअर बनाउने समय एकैपटक पर्छ ।

जीवनमा केही गर्नुपर्छ, त्यो पनि केही ठूलै गर्नुपर्छ भन्थे । ठूलो सपना देख्न र लक्ष्य हासिल गर्न मिहिनेत गर्नुपर्ने कुरामा उत्प्रेरणा भरिराख्थे ।

कतार पुगेपछि उनीहरूबीच झनै धेरै कुरा हुन थाल्यो । धेरै लामो समय त थिएन, तर उताबाट फर्किएपछि भेट्ने भन्ने कुराले हरेक दिन र रात लामो लागेको थियो सुप्रियालाई । घडीले हिँड्न बिर्सिएको जस्तो गरेको थियो । उनले ‘नब्बे, उनानब्बे, अठासी दिन बाँकी !’ यसरी दिन गनेर बस्न थालेकी थिइन्‌ ।

नेपाल आउन करिब १० दिन बाँकी रहँदा सोहनले अझै तीन महिनाको कोर्ष लिएर मात्रै फर्किने बताए । धेरै राम्रो तालिम भएकाले अबको तीन महिनाको आफैँ पैसा तिरेर कोर्ष गर्ने बताए । एक मनले दिक्क माने पनि पढ्ने र सिक्ने कुरा थियो । सुप्रियाले ‘आउनू ! फर्किनू !’ भन्न सकिनन् ।

त्यसपछि फेरि उनको दिनगन्ती ‘सय ! उनान्सय ! अन्ठानब्बे ! सन्तानब्बे !’ हुन थाल्यो । हरेक पल नबितेर हैरान भएको थियो । के गर्नु ! प्रेम गर्ने र करिअर बनाउने समय एकैपटक पर्छ ।

हरेक पल नबितेर हैरान भएको थियो । के गर्नु ! प्रेम गर्ने र करिअर बनाउने समय एकैपटक पर्छ ।

सोहनले च्याटमा हरेक ‘दिन तिमीलाई भेट्नको लागि मरिरहेको छु’ भन्थ्यो । ‘एकपटक भेटेर आउनुपर्ने रहेछ, गल्ती गरेछु’ भन्थ्यो । यता सुप्रियाको हातल उस्तै थियो ।

‘कोर्ष पूरा भएर नेपाल फर्किंदा एयरपोर्टमा लिन आउनू’ भनेका थिए । एयरपोर्टमा पहिलो पटककै भेटमा कसिलो आलिङ्गन गर्ने दुवै जनाको वाचा भएको थियो । बस्‌ ! त्यही दिनको प्रतीक्षा थियो ।

जति अत्यास लागेपनि समय न हो ! उसको काम बितिजानु नै हो । ६ महिना सकिन लागेको थियो । सुप्रियाको मुटुको ढुकढकी बढ्न थालेको थियो । पहिलो भेटमा अंकमा गर्ने जो सल्लाह भएको थियो – त्यो क्षण कल्पना गर्दा नै उनी हायलकायल हुन्थिन्‌ । कहिल्यै नभेटेको मानिसमा उनले आफूलाई पूरै समर्पण गरेकी थिइन् । अब सोहन बाहेक अरू कसैका प्रति प्रेमराग थिएन ।

एकदिन सोहनले आफूलाई बाहिर फिल्डमा लैजान लागेको सुनाए । त्यहाँ नेट नहुने हुँदा कुराकानी हुन नसक्ने जानकारी गराएका थिए । कतिपय तालिममा यस्तो हुनु स्वभाविक पनि हो । तर, एकदिन पनि कुरा नगरी बस्न नसक्ने भइसकेकालाई तीन दिन पनि मुस्किल पर्छ ।

जसोतसो त्यो तीन दिन पनि बितेर गयो । फिल्डमा झनै धेरै कुरा सिकिएको उनले सुनाए । त्यसै क्रममा उनले दुःख पनि लाग्ने र खुसी पनि लाग्ने कुरा सुनाए ।

त्यही तालिममा सहभागी एक कतारी केटीले सोहनलाई प्रेमप्रस्ताव राखिछन् । तर उनले नेपालमा आफ्नी प्रेमिका भएको बताएछन् । दुःख उक्त केटीले प्रेमप्रस्ताव राखी भनेर लाग्यो, उनी बहकिएनछन् भन्नेमा खुशी लाग्यो ।

सोहनमणि नेपाल फर्कन करिब एक हप्ता बाँकी थियो । उनीहरूले एक-अर्कालाई लामो समयदेखि सुखदुःख बाँडेको सहयात्रीजस्तो मान्न थालेका थिए ।

सबै कुरा राम्रै थियो । अब उनी नेपाल आउने र माहोल अझै राम्रो बन्दै जाने अपेक्षा थियो ।

तर, सोहन खबरै नगरी फेसबुकबाट अचानक गायब भए । जहाँ गएपनि भनेर, खबर गरेर हिँड्ने मान्छे हराउँदा उनको मनमा चिसो पस्यो । जानी–जानी दुःख दिने खालका उनी थिएनन् । केही समस्या नपरी यसरी हराउन सक्ने मान्छे होइनन् । सम्पर्कविहीन भएर बस्न सक्ने मान्छे होइनन् ।

के अब ‘कम्तिमा शारिरीक शोषण त गरेन’ भनेर चित्त बुझाउने हो ? सुप्रिया यस्तै अनुत्तरित प्रश्नहरूमा रुमल्लिइरहिन्‌ ।

खाडीमा बिरामी पो परे कि ? मान्छेको मन हो, यसले पाप सोच्न पनि बेर लाउँदैन । कतै त्यही कतारी केटीको प्रेममा पो डुबे कि ! केटीको परिवारले थाहा पाएर बन्धक पो बनाए कि ! उस्तै परे तिनीहरूले छोरीसँग प्रेम गर्ने गरिब देशको केटोलाई फाँसीमा पो चढाइहाल्छन्‌ कि !

कसलाई भन्ने ? उनले बालुवाटारमा हजुरआमा हुनुुहन्छ भन्ने बाहेक केही सुनेकी थिइनन् । के गर्ने र के नगर्ने सोच्न सकिरहेकी थिइनन् । केही नगरी बस्ने स्थिति पनि थिएन ।

उनी कतारस्थित नेपाल दूतावासमा सम्पर्क गर्ने निर्णयमा पुगिन् । तर, यसो गर्दा त उसको गोपनीयता भङ्ग हुन्छ । बिरामी भएका भए आराम मिलेपछि आफैं फोन गर्छन् भनी आफूलाई सम्झाइन् ।

तर उसको फोन, मेसेज केही आएन । सोहनले एकपटक ठेगाना धरान बताएका थिए । सोहनको घर जाने र उनको बुबालाई भेट्ने निर्णय गरिन् ।

उसको हालखबर बिना उनले स्वास फेर्न सक्ने स्थिति थिएन । सोहनको घरमा ‘तिमी को हौ ?’ भनेर आउने प्रश्नको जवाफ के दिने हो ? फेरि अर्को प्रतिप्रश्नले उनलाई सताउन थाल्यो ।

उनी धरान जान पनि सकिनन् । त्यसो गर्दा भएको सम्बन्ध पनि बिग्रने हो कि भन्ने डर मनमा उब्जियो । आफ्नो ब्यथा सुनाउने उनले कुनै ठाउँ पाइनन् । चुप लागेर प्रतीक्षा गर्नु बाहेक उनले केही गर्न सकिनन् ।

केही गल्ती गरेर खाडीमा फाँसी नै चढाए पनि समाचार आउँथ्यो । त्यो पनि आएको छैन । बिरामी पनि केही दिनमा निको हुन्थ्यो, खै के भयो ? महिना दिनसम्म सोहनको फोन आएन । तर पनि सुप्रियाले शंका गर्न सकिनन् ।

‘उसले मलाई जिन्दगी सँगै बिताउने सपना देखाएर यत्तिकै छोड्न सक्दैन । अरू केटाहरू मध्येको ऊ होइन । आफ्नो काम बनेपछि फोन गर्ला !’ भन्नेमा उनी रहिन् । कुनै हातलमा उसैलाई पर्खेर बस्ने अठोट गरिरहिन्‌ ।

मनमा प्रश्नका ज्वारभाटा उठे पनि उनले संयमित भएर किस्ता किस्तामा जानकारी लिइरहिन्

केही समयपछि फेसबुकमा ‘पिपुल यु मे नो’ मा सोहनसँग मिल्दोजुल्दो एक जना मान्छेको प्रोफाइल देखिइरह्यो । उनीहरू तीन दाजुभाइ थिए । त्यो मध्ये यी एक हुन् भन्ने लाग्यो र उनले उक्त व्यक्तिलाई साथी बन्न अनरोध पठाइन् ।

करिब २४ घण्टामा उक्त व्यक्तिले सुप्रियाको अनुरोध स्वीकार गरे । नयाँ साथीसँग कुरा गर्न उनैलाई बढी उत्सुकता थियो । उनले आफूलाई रोक्न सकिनन् ।

केही नजाने जस्तो र केही नबुझेजस्तो गरेर उनले नयाँ साथीसँग कुरा गरिरहिन् । पछि उनले घर कता हो ? भनेर पनि सोधिन् । कस्तो संयोग ! सोहनकै कान्छो भाइ रहेछन्‌ ।

त्यसपछि उनले ‘दाई कता हुनुहुन्छ ?’ भनेर सोधिन् । उनले ‘कतारमा’ भने ।

मनमा प्रश्नका ज्वारभाटा उठे पनि उनले संयमित भएर किस्ता किस्तामा जानकारी लिइरहिन् । एक कुरा चाँहि पक्का भयो – सोहनमणि कुनै समस्यामा परेका थिएनन्‌ । नत्र उनका भाइ यति सहज कुराकानी गर्ने थिएनन्‌ ।

त्यति शालीन मान्छेले धोका दिन सक्छ भनी उनले विश्वास गर्नै सकिरहेकी थिइनन् । तर पनि पक्का गर्नु पर्नेमा उनी थिइन् ।

एकदिन उनले नयाँ साथी अर्थात्‌ सोहनका भाइलाई ‘तपाईंको परिवारको फोटो हेरौँ न !’ भनिन् । उसले दशैंमा घरमा टीका लगाएको फोटो पठायो । शत्‌प्रतिशत मिल्यो – उनी सोहनका कान्छा भाइ रहेछन्‌ ।

पछि उसले सिंगल–सिंगल फोटो पठायो । जसमा सोहन एक महिलासँग सानी छोरी काखमा बोकेर उभिएका थिए ।

सुप्रियाले सोधिन्, ‘को हो ?’

‘मेरो ठूलो दाइ ,भाउजू र भतिजी…!’

नयाँ साथीले परिवारको खुसी बाँडिरहेको थियो । तर सुप्रियाको आत्माले शरीर छोडेर भाग्छ कि जस्तो गरिरहेको थियो ।

‘कति राम्रो परिवार !’ बाहेक उनले थप केही भन्न सकिनन् ।

यत्तिका समय एक विवाहित मान्छेले उनलाई प्रेमको बाटो हिँडाइरहेको थियो ? एक छोरीको बुबाले घरजम गर्ने सपना देखाइरहेको थियो ? के उसलाई यो अधिकार छ कि कसैसँग टाइमपास गर्न भावनासँग खेलोस् ? एक वर्ष कुनै निर्दोष केटीसँग प्रेमका कुरा गरेर मनोरञ्जन प्राप्त गर्‍यो ? के र कुन उद्देश्यका लागि उसले यो हर्कत गर्‍यो ?

के अब ‘कम्तिमा शारिरीक शोषण त गरेन’ भनेर चित्त बुझाउने हो ? सुप्रिया यस्तै अनुत्तरित प्रश्नहरूमा रुमल्लिइरहिन्‌ ।