अभिमानले मानिसलाई दुर्बल बनाउँछ । दुर्बल भएपछि सृजनात्मक क्षमतामा ह्रास आउँछ । अभिमानीहरूले समाज दूषित बनाउँछन् ।

यति वेला नेपालको राजनीतिलाई अभिमानले गाँजेको छ । केही नेताको छातीभित्र यति धेरै अभिमान बास गरेको छ कि यसले राजनीतिलाई फोहोरको डङ्गुरमा परिणत गरिदिएको छ । पहिल्यैदेखि एउटा भनाइ रहँदै आएको छ, ‘पोलिटिकल इज डर्टी गेम’ ।

राजनीति फोहोर बनाउने काम केही व्यक्तिले गरिदिए । यसकारण पनि कतिपय बुज्रुक युवाहरू राजनीतिमा प्रवेश गर्न चाहन्नन् ।

नेपालमा राजनीतिमा प्रवेश गर्नेहरू पढाइमा मध्यम वा कमजोर हुनेहरू ज्यादा छन् । पढाइमा अब्बल युवाहरू राजनीतिबाट टाढा छन् ।

देशका उत्कृष्ट युवाहरू राजनीतिबाट पर भागेपछि यो क्षेत्र बौद्धिकहरूको चौतारी बन्न सकेन । राजनीति आफूमा उत्कृष्ट विधा हो । केही अबौद्धिक व्यक्तिको प्रवेश र त्यहाँ सृजित अभिमानले ल्याएको दुस्परिणामले मात्रै फोहोरी खेल बनाएको हो ।

राज्यका नीतिहरूको सर्वोच्च आधार नै राजनीति हो भन्ने सर्वव्यापी मान्यता नेपालका नेताहरूले बुझ्न चाहेनन् । यस्ता केही पात्रले दूषित बनाएको हाम्रो राजनीतिले देशको समग्र प्रगति अधोगतितिर लगेको छ ।

खास जनताले खोजेको के हो भन्ने कुरा बुझ्ने चेष्टा ओलीले कहिल्यै गरेनन् । त्यसैले त उनले सृजना गरेका अरिङ्गाल बाहेक नागरिकहरू उनका अभिव्यक्तिमा व्यक्तिमा विश्वास गर्दैनन्, फगत मनोरञ्जन गर्छन् ।

पछिल्लो पटक यस्ता पात्रमध्ये हालका प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओली मुख्य खलनायकका रूपमा देखापरेका छन् । कसरी ?
एक पटक विवेचना गरौँ ।

ओलीले बारम्बार एउटा अभिव्यक्ति दिने गरेका छन्, त्यो हो– सरकारले गरेका राम्रा काम र प्रगतिको प्रचार भएन ।

यही अभिव्यक्तिमा ओलीको अभिमान प्रकट हुन्छ । देश विकास भए नभएको कुरा अनुभवले बताउँछ । जनताले जे अनुभव गर्छन्, त्यही बढी प्रचार हुन्छ । कसैले जर्बजस्त प्रचार गरिदेऊ भन्दैमा हुने होइन । सरकारले के ग¥यो र के गर्दैछ भन्ने कुरा जनताले सोझै अनुभव गरेका हुन्छन् ।

ओलीलाई के लाग्दो हो भने काम कति धेरै भएको छ तर प्रचार हुनै पाएन, मिडियाले सहयोग गरेनन् । अनि ओली आफैँ प्रचारमा उत्रिए । जब उनी भाषण गर्न मन्चमा जान्छन् तब उनी सधैँ एउटै कुरा सुनाउँछन्, तथ्यांकको ओइरो लगाउँछन् । र, आफ्नो अभिमान प्रकट गर्छन् ।

जनताले कति रुचाउँछन् भन्ने भेउ ओलीलाई हुँदैन, आफ्ना केही कार्यकर्ताले बजाएको तालीले मख्ख पर्छन् अनि उनको अभिमानको पारो झन् माथि चढ्छ ।

खास जनताले खोजेको के हो भन्ने कुरा बुझ्ने चेष्टा ओलीले कहिल्यै गरेनन् । त्यसैले त उनले सृजना गरेका अरिङ्गाल बाहेक नागरिकहरू उनका अभिव्यक्तिमा व्यक्तिमा विश्वास गर्दैनन्, फगत मनोरञ्जन गर्छन् ।

एउटा गरिब किसान परिवारमा जन्मेर आफ्नै बलबुताले कठिन संघर्षमार्फत राजनीतिमा उदाएका ओली आफ्नै मुर्छित सपनाको फूलबारीमा बरालिएका छन् । पहिलो संविधानसभामा अनुपस्थितिको बाबजुद तत्कालीन नेकपा माओवादीसँग मुकाबिला गर्ने ओली नै थिए ।

झापा आन्दोलनको जगमा अनेकौँ हण्डर र ठक्कर खाँदै अथाह त्याग र तपस्याबाट हुर्काएको व्यवस्थित एमाले पार्टीलाई नेकपा बनाउँदै अस्तव्यस्त बनाए । उनले निर्वाचनमा जनताले रुचाएको ‘अर्गानिक ओली’ प्रतिको अपार भरोसा दुरुपयोग गरे ।

म नै पार्टी हुँ, म नै विधि हुँ र म नै राज्य हुँ भन्ने अहंकारले ओली ढुस्स फुलेका छन् । फुक्र्याएर नाजायज लाभ हासिल गर्न लोभीपापी, स्वार्थी, शक्तिका पुजारी, चाकडीवाजहरूले उनलाई घेरामा पारेका छन् ।

पहिलो र दोस्रो संविधानसभामा मधेश केन्द्रित दल र माओवादी अराजकताको राजनीतिक ट्याकल गर्दा निर्माण भएको ‘एमाले ओली’ को राजनीतिक उचाइमा उनको १४ वर्षे जेलजीवन जोडिन पुग्दा आम जनताको आकर्षण नै थिए । दोस्रो संविधानसभाबाट जारी संविधानमा थुप्रै कमजोरीको बाबजुद भारतीय नाकाबन्दीको विरुद्ध ओलीले लिएको प्रष्ट अडानसामु अन्य नेता पुड्को साबित हुन भएका थिए ।

जनताको भावनाको साथ चल्ने र चलाउने खुबीको कारण तमाम देशीविदेशी षड्यन्त्र असफल बनाउने ‘एमाले ओली’ आफ्नै मुर्छित सपनाको सफल कार्यान्वयन गर्न चुकिसकेका छन् । यतिबेला आफ्नै अभिमानमा संकुचित भएका छन् र त्यसैलाई आफ्नो शक्ति ठान्दैछन् ।

राजनीतिको ज्ञान हुँदाहुँदै फगत कुर्सीको निम्ति अराजनीतिक सहमति र सम्झौताको कारण उनी बरालिन पुगे । असीमित शक्ति प्राप्तिसँगै बदलिएको उनको सङ्गत, संकुचित घेरा र अभिमानी कार्यशैलीको कारण उनको दोस्रो कार्यकाल जनताले सोचेजस्तो हुन सकेन ।

उनको शासनमा लोकतन्त्रमा अपरिहार्य नैतिकताको धरातल खस्किएको छ । शासनमा द्वैध चरित्र छ । ‘म भ्रष्टाचार गर्दिनँ र भ्रष्टाचार हुन दिन्नँ’ अभिव्यक्ति जोक बन्न पुगेको छ । उनले आफ्नो पार्टीमा गुटवृक्ष हुर्काएर आसेपासेलाई छाहारी दिएका छन् । आर्थिक अराजकता र दण्डहीनता झनै मौलाएको छ । अन्ततः राजनीति झन् फोहोरी खेल बन्दैछ ।

ओलीले देखेका सपना उनकै नेतृत्वमा पूरा हुन् भन्ने जनताको चाहना हो । एमाले र माओवादी केन्द्रको गठबन्धनले निर्वाचनमा प्राप्त गरेको जनादेशले सहमति र सहकार्य मागेको थियो । ओलीले जानदेशको सम्मान गर्न सकेनन् । उनले पार्टी, पद्धति, विचार, विधि सबै अस्तव्यस्त बनाइदिए ।

राजनीति र सङ्गठनको न्यूनतम मापदण्ड भत्काएर आफू शक्तिशाली हुने सोचले ओली अलोकप्रिय हुँदैछन् । म नै पार्टी हुँ, म नै विधि हुँ र म नै राज्य हुँ भन्ने अहंकारले ओली ढुस्स फुलेका छन् । फुक्र्याएर नाजायज लाभ हासिल गर्न लोभीपापी, स्वार्थी, शक्तिका पुजारी, चाकडीवाजहरूले उनलाई घेरामा पारेका छन् । यिनीहरूलाई सहयोगी ठानेर ओली चौतर्फी विनाश निम्त्याउँदैछन् ।

लोकतन्त्र र विधिको पक्षमा उभिने ‘अर्गानिक ओली’ अथाह शक्ति दुरुपयोगको अभ्यासमा अग्रसर हुँदा उनले पार्टी बैठक, संसदीय दलको बैठक र सहयात्री नेतासँग छलफल आवश्यक ठानेनन् । सामाजिक सञ्जालका प्रयोगकर्ता, मिडिया र पत्रकारलाई समेत दुश्मन देख्न पुगे । राज्यकोषको चरम दुरुपयोग गरे ।

प्रधानमन्त्री ओलीले हालै एउटा विदेशी मिडियालाई अन्तर्वार्ता दिएर कोरोना संक्रमण नियन्त्रणमा छ भन्दै गर्दा संक्रमित संख्या ९ हजार नाघेको थियो । अहिले जताततै व्यक्ति र अभियन्ताहरू जुटेर बिरामीलाई अक्सिजनका सिलिन्डर पुर्‍याउँदै छन् ।

‘सत्तासीन ओली’ ले विधिका सबै अवयव निष्क्रिय बनाए । ओली लगामविहीन प्रधानमन्त्री भए । मुलुकले समृद्धि र स्थायित्वको इटा राख्नै पाएन ।

ओलीको नैतिकतामाथि दर्जनौँ प्रश्न उठ्न सक्छन् । आफूले भङ्ग गरेको प्रतिनिधिसभा अदालतले व्यँुताएपछि पनि उनले नैतिकता दायित्व लिन चाहेनन् । उनको यो प्रवृत्ति ‘नैतिकताको खडेरी’ का रूपमा बौद्धिक क्षेत्रमा चित्रित भयो ।

ओलीले संसदको उपेक्षा गर्दै एकपछि अर्को अध्यादेशबाट देश चलाउने दुष्प्रयास गरेका छन् । संविधानमाथि रजगज चलाएका छन् ।

प्रधानमन्त्री ओलीले हालै एउटा विदेशी मिडियालाई अन्तर्वार्ता दिएर कोरोना संक्रमण नियन्त्रणमा छ भन्दै गर्दा संक्रमित संख्या ९ हजार नाघेको थियो । अहिले जताततै व्यक्ति र अभियन्ताहरू जुटेर बिरामीलाई अक्सिजनका सिलिन्डर पुर्‍याउँदै छन् । देशभरका अस्पताल कोरोनाका बिरामीले भरिभराउ छन् । दिनहुँजसो अक्सिजन, एम्बुलेन्स, बेड, अक्सिजन नपाएर छटपटिँदै बिरामीहरू मर्न थालेका छन् । प्रधानमन्त्री ओली उपचार नपाएर कोही मर्नु पर्दैन भन्दैछन् । ओलीमा मानवीय संवेदना पनि रित्तिसकेको हो कि !

प्रदेश सरकारहरूमा ओली पक्षको झेल चलेको छ । आज नभए भोलि र भोलि नभए पर्सि ओलीको रजगज सकिने छ । जनता ‘अम्पायर’ भएका दिन उनी पराजित हुनेछन् ।

‘ओली खेल’ ओली पक्षकै लागि आत्मघाती सावित हुँदैछ । ओली राजमा देशको समय बर्बाद भएको छ, राजनीतिक अस्थिरता मौलाएको छ, मुलुकको समृद्धिमा बाधा भएको छ ।

दुई तिहाईको बहुमतबाट ओली आज ओली अल्पमतमा परेका छन् । अब उनको ओरालो यात्रा रोकिने छैन । अभिमानले ओलीलाई परालको घोडा बनाइदिएको छ ।