गरिबीको पहाड उभ्याएर दुई सन्तानलाई आत्महत्याका लागि उक्साउँदै ब्लेडले घाँटीको नसा चिरेर पीडादायी मृत्यु रोजेका ट्याक्सी चालक कृष्ण नगरकोटी (५४) अन्त्यले समाजमा विभिन्न खालका बहस जन्मायो । कोठाभाडा तिर्न नसकेर दुई सन्तानका साथ ट्याक्सीमा बास बस्न बाध्य त्यो परिवारको अवस्थाले धेरैको मुटु हल्लायो । अर्थशास्त्रीले गरिबीको मानक त्यही घट्ना बनाए । समाजशास्त्रीले सामाजिक अपराधका आयाम बारे बहस गरे । 

सामाजिक सञ्जाल राज्य विरुद्ध ओइरियो ।  नेताहरूले समाज बिगारेको दोष खेपे ।सन्तान मार्न उक्साउने बाबु नै मृत भेटिएपछि प्रहरी अनुसन्धान अलमलमा  पर्‍यो। लाखौं रुपैयाँ पर्ने ट्याक्सी चलाउने उद्यममा लागेको मानिस भोको पेट कसरी हुनसक्छ ? आफैँले जन्माएका सन्तानलाई आत्महत्याको तौरतरिका सिकाएर कसरी आफू पीडादायी मृत्युको बाटो पक्रन सक्छ ?

हामीले उनीहरूकै घरआँगन पुगेर तथ्य केलाउने प्रयत्न  गर्‍यौं । नगरकोटी परिवार समाचारमा आएजस्तै न ट्याक्सीमा रात कटाउनुपर्ने अवस्थाको थियो, न खान नपाएर गुँडुल्किनुपर्ने बाध्यता नै । दुव्यर्सन, मादक पदार्थ सेवन, पारिवारिक बेमेलले निम्त्याएको समस्या थोपरिँदै जाँदा ईख अपराधमा बद्लिएको थियो । मानसिक समस्या बेहोरेका कृष्णको अमानवीय व्यवहार दैनिक थोपरिँदै जाँदा उनीहरु समेत मानसिक रोगी बनेका थिए । अझै अस्थिर मनस्थितिमा देखिएका कृष्णका छोरा रिचेनको विगत उनकै शब्दमा 

काकालाई मार्न कोठामा छुरा राखेका थिए : रिचेन, कृष्णको छोरा

म ५ वर्षको हुँदा आमा छोडेर जानुभयो । दिदी २८ वर्षकी भइ । म २१ वर्षको भएँ । आमासँगको बिछोडले मलाई खासै फरक परेको छैन् । आमा हिँडेपछि एकपटक पनि बोलचाल भेटघाट भएको छैन् । आमाको विषयमा कुराकानी गरेको बुबालाई मन पर्दैनथ्यो । त्यसैले बाल्यावस्थादेखि नै मतलब रहेन । चासै नभएपछि खोजी गर्ने कुरै आएन । अझ बुबाले नै आमालाई घृणा गरेपछि आमाको प्रसङ्गै नउठ्ने रहेछ । हामी सानै हुँदा घर छोडेर हिँडेकोले काका, काकी र हजुरआमालाई फोटोमा चिनेको हो । हाम्रो घरमा समेत आवतजावत थिएन । अलि तलसम्म ल्याउनु हुन्थ्यो । तर हामीलाई छोडेर उहाँ मात्र घर आउनु हुन्थ्यो । 

मैले गाडी चलाउन सिकेको छु । बुबाले सिकाएको हो । मलाई अरुको मतलब छैन ।आफ्नो आफैँले मतलव गर्ने हो । हामी दशैँमा पाटन र दक्षिणकाली मन्दिरमा टिका लगाउन जान्थ्यौं । दशैँको टिका ठूलाबडाको हातबाट लगाउने हो तर बुबाले त मन्दिरमा लानुहुन्थ्यो । बुबाको धेरै झुट कुरा बोल्ने बानी थियो ।

काकालाई भकभके, काकीलाई डेरी भनेर गाली गर्नुहुन्थ्यो । काकालाई हानेर मार्ने भनेर कोठामा  छुरा किनेर राख्नु भएको थियो । रविभवनमा बस्थ्यौं । एक महिना, दुई महिनामा कोठा सर्नुपर्यो । मान्छेहरूसँग दैनिक लफडा पथ्र्यो । किन पथ्र्यो त्यो थाहा भएन । बीस वर्षमा सयवटा कोठा सर्नुपरेको दुखेसो बुवा गर्नुहुन्थ्यो । 

घाँटीमा ब्लेडले काट्न बुबाले सिकाएको हो । गन्जी मुखमा हालेर एक साइट काट्दा नै वाक्क आयो । ८ बजेपछि काट्नु भनेको थियो । मान्छेहरू सबै सुत्छन् थाहा पाउँदैनन् भनेर । आफूलाई काट्नु भन्दा अगाडि दक्षिणकालीलाई पानी चढाउनु भन्नु भएको थियो । त्यसैअनुसार चढाएँ, मैले पनि खाएँ । 

आफूलाई काट्न भनेर बुबाले दुई वटा ब्लेड दिनुभएको थियो । बुवाले भनेपछि नाइँ भन्न पनि भएन । तर मलाई डर लागिरहेको थियो । एक साइड काटेपछि रिङ्गटा लाग्यो । मेरो घाउबाट हावा छिरेको थियो । एकजना मान्छेले बाइकमा हालेर अस्पताल लग्यो । माथि पुलिस चौकी छ भन्ने थाहा थियो । 

राती जंगलमा छिर्दा बाघ र स्यालले खान्छ कि भनेर मलाई डर लागिरहेको थियो । बुवाले बुद्धि बिगारिदिनु भयो ।बुवा एनसेलको नम्बर फेरेको फेरेकै गर्नुहुन्थ्यो ।उहाँको कुनै नम्बर मलाई याद छैन  । हामी ३ जनाले मानसिक औषधी खान्थ्यौ । डाक्टरले सधै खानुपर्छ भनेर दिनकै जबर्जस्ती खान लगाउनुहुन्थ्यो । औषधीको नाम फ्ल्य्डिप थियो । मलाई पढेको कुरा दिमागमा आउँदैनथ्यो । त्यो खाएपछि आउँछ भन्नुहुन्थ्यो । दिदी कसैसँग बोल्दिनथी । डाक्टरसँग बिहे गरेको छु भन्थी । ज्वाइँ देखाउ भन्दा हाँसेर टार्ने गर्थी । मलमुत्रको मात्रै कुरा गर्थी । खाली पेटको औषधी खान्थी ।

बुवा अनुप श्रेष्ठ अंकलको ट्याक्सी चलाउनु हुन्थ्यो । ५४ हजार तिर्नु छ भन्नुहुन्थ्यो । अब अनुपले पैसा माग्छ । ऋण एक लाख पुग्न लाग्यो । अब कहाँबाट तिर्ने भनेर हामी मर्नुपर्छ भन्नुभएको थियो । अहिले काका, काकी, हजुरआमा भेट्दा खुसी लागेको छ । बुवा र दिदीको मलाई माया छैन । माछा, मासु खान नदिने बुबाले काकालाई मार्न चक्कु किनेर राखेका थिए । बुवा राम्रो मान्छे होइन । अब काकाले जे भन्नहुन्छ, त्यही मान्छु । 

चार महिना सम्म चाउचाउ र चिउरा मात्रै खाएँ । ट्याक्सीमै बस्ने सुत्ने गरेको थियो । ट्याक्सी बल्खु, दक्षिणकाली मन्दिरतिर लगेर राख्ने रहेछन् । एक एक सीटमा खुट्टा खुम्च्याएर सुत्ने गथ्र्यौं । कतिपटक त छाप्रोमा सुतेको हो । जाडोमा त ट्याक्सीमा कठ्याँग्रिएर निन्द्रा लाग्दैनथ्यो । दिदीलाई चाउचाउ औधी मन पथ्र्यो । म १२ कक्षा शिक्षा संकायमा पढ्दै छु । 

१२ कक्षामा अंग्रेजी ब्याकपेपर बाँकी छ । बोर्डिङ स्कुलमा पढ्न मन लागेपनि बुबाले सरकारी स्कुल पढाउनु भयो । त्यही भएर अंग्रेजी कमजोर भएको हो । मलाई अंग्रेजीमा बोल्न मन लाग्छ तर आउँदैन । म फेरि परीक्षा दिने हो । ब्याक पेपर दिएर जागिर खाने हो । काकाले गाडी चलाउन सिकाइदिन्छु भनेका छन् । परिवारसँग मिलेर बस्ने हो । घाँटीको घाउ भक्तपुरको जनस्वास्थ्यमा गएर उपचार गरेर निको पार्छु । अब कम्प्युटर सिक्ने इच्छा लागेको छ ।

बुवा चुरोट , गाँजा खाने मात्र होइन, दैनिक सुई पनि हान्नुहुन्थ्यो । अहिले मलाई मासु खान मन लागेको छ । तर यतिबेला खान हुँदैन भनेका छन् । काजकिरिया सकिएपछि काकाले खुवाउँछु भनेका छन् । 

कोठामा दिदीले भात पकाउँथी । मेरो अलिकति नून हालेर कालो चिया पिउने बानी छ । म्यारीगोल्ड बिस्कुट र कालो चिया मलाई धेरै मन पर्छ । हामी दिनमा एकछाक मात्रै भात खाने हो । आलु फ्राइ र चिउरा खान मन पर्छ । नहुने काम गर्न दिदी र मलाई बुबाले सिकाएको हो । 

अंशको सात रोपनी जग्गा जस्ताको तस्तै छ : सहकुल नगरकोटी (कृष्णका भाइ)

३१ वर्षअघि आमासँग खै के विषयमा भनाभन परेपछि दाजु घर छोडेर हिँडेका हुन् । छोरा र छोरी दुवैको मानसिक अवस्था असामान्य भएपछि म अहिले आफैं किरियामा बसेको छु । 

हामी चार दिदी बहिनी र दुई दाजुभाइमध्ये कृष्ण जेठा छोरा हुन् । म अहिले ५१ वर्षको भएँ । हामी दाजुभाइ २०६० सालमा छुट्टिएका थियौ । उसको नाममा रहेको सात रोपनी जग्गा आज पनि जस्ताको तस्तै छ । अंशबन्डामा पनि कुनै तलमाथि गरिएको होइन । आमाको जिउनी पनि त्यतिबेलै आधा–आधा गरिएको हो । दाइ खराब थिए । घरमा कसैसँग पनि सम्बन्ध राम्रो छैन । आमाबुवासँग झगडा गरेर घरबाट निस्किएको हो । तर आमासँग के कुरामा झगडा गरेको हामीलाई पत्तो भएन । 

काठमाडौंमा जाँड खाएर ९ महिनाको कोठा भाडासम्म तिरेर घर ल्याइयो । त्यतिबेला ८ महिनासम्म घर बस्यो र फेरि निस्कियो । उसले कक्षा १० सम्म पढेको छ । दाइले डिल्लीबजारकी कार्कीको छोरीसँग प्रेम विवाह गरेको थियो । 

पाँच महिना अगाडि बाउछोरा झगडा गरेर रिचेन भाग्यो । १३ दिन हरायो । फेसबुकमा फोटो राखेर हामीले नै खौज्यौं । भतिजलाई अहिलेसम्म भेटेको ३ पटक मात्रै भयो । भाउजु, छोराछोरी लिएर दाइ कहिले घर आएन । 

२०६० सालमा बुवा खस्नुभयो, त्यसबेला काजकिरिया गर्न आएको हो । बुबाको काजकिरिया गरेपछि उ घर फर्किए । गाउँमा आउने अरु छरछिमेक भेट्ने तर घरभित्र नछिर्ने ।

हजुरबुवालाई लखेटी लखेटी काकाले मारेको भनेर केटाकेटीलाई सुनाउने रहेछ । काका, काकी अपराधी र हत्यारा हो, भेट्नु हुँदैन भनेर सिकाएको रहेछ ।  बच्चाहरूलाई खतमै पारेछ । बौद्ध प्रहरी कार्यालयमा काका, काकी हत्यारा हुन् भनेर उसले नाम किटानी गरेर जाहेरी दिएको थियो । बालमस्तिष्कमै त्यसो गरेपछि उनीहरूको नजरमा हामी अपराधी हुनु स्वाभाविकै थियो । 

अहिले मैले आफ्नो मात्रै खर्चले तीन तलाको घर बनाएको छु । नयाँ घर बनाएर पाँच वर्ष भयो । रिचेन छोरा १३ दिन हराउँदा दाइले मैले मारिदियो भनेर आरोप लगाएका थिए । 

दुर्व्यसनले परिवारकै जीवन नर्क बनायो : राजकुमार नगरकोटी, कृष्णको भिनाजु

 

उसले घर छोडेपछि धेरैपटक खोज्न गएको हो । आओस् , बसोस् र घरजम होस् भनेर धेरै कोसिस गरियो  । तर उसलाई पारिवारिक मिलनमा चासो नै भएन । भेट्दा राम्रो कुरा गर्ने । घर नआएर म कहाँ जान्छु र ? तपाईंहरू जाँदै गर्नु म आउँछु भन्थ्यो । तर अहिलेपनि आएन । 

बिहे गरेर बुहारी काठमाडौं नै राख्यो । छोरो ३ महिनाको हुँदा बुवा मरेर काजकिरिया गर्न बुहारी ल्याएको थियो । एकै ठाउँमा पनि कहिले नबस्ने । प्रतिशोध लिएर हिँड्यो । चाँगुनारायण नगरपालिका वडा नम्बर ५ छालिङमा जग्गा जमिन छ । कहिले मेरो भागको जग्गा देउ भन्न पनि आएन । घरबाट एक गेडो चामल लगेर खाएन । 

श्रीमतीले किन छोड्नि भन्ने थाहा भएन । ०६० सालमा ससुराको जुठो बार्न आएकी थिइन् । त्यतिबेला राम्रै कुरा गरेकी थिइन् । त्यसपछि उनीसँग कहिले भेटिएन । दशैं तिहार कुनैपनि चाडपर्व मान्न आएनन्  । 

परिवारको कुरा नसुन्दा आफ्नो मात्रै जिन्दगी बर्बाद गरेन छोराछोरीसमेतको भविष्य खतम बनायो । सानो पारिवारिक झगडा मनमा लिएर रक्सी खान थाल्यो । रक्सी पछि अन्य लागूपदार्थमा फस्दै गएपछि उम्किन नसकेको हो । उसले आफ्नै छोरा छोरीको जिन्दगी नर्क बनाइदियो । 

बुहारी पनि यसको पागलपन सहन नसकेर छोडेर हिँडेकी होलिन् । तर बाबुआमाको लापरवाहीले केटाकेटीको जिन्दगीसमेत नर्क बन्यो । आमा नभएपछि कोठामा थुनेर आफू काममा जाने रहेछ । जसको कारण यिनीहरुसमेत मानसिक रोगी बने । गाडी चलाउने हो गतल संगतमा पर्यो वा के हो ? केही मेसो पाउन सकिएन । कोठामा देउताको मात्रै फोटो टाँसेको थियो । 

मेरो गाली मनमा ईख बनाएर हिँड्यो : दलमाया नगरकोटी, आमा

म ८० वर्षकी भए । कानले केही सुन्दिनँ, आँखा पनि धूमिल देख्छु । घरको जेठो छोरो सबैलाई हेर्ला भनेको तर बौलाएर हिँड्यो । चुरोट बेच्ने काम गथ्र्यो । घर आउँदा जहिले पनि रक्सीले मातेर झगडा गथ्र्यो ।

पैसा कमाएर परिवार सम्हाल्ला भनेको आफैं बिग्रिएर हिँडेको देखेर मेरो मुटु खान्थ्यो । त्यसपछि उसलाई मैले गाली गर्थे । तर मेरो गाली मनमा इख लिएर हिँडेछ । घर नआउने तर गाउँलेहरुसँग आमा मरेपछि बल्ल घर आउँछु भन्दै फर्किने रहेछ । 

जेजस्तो भएपनि मेरो छोरो थियो । मेरो मनले नमानेर आफन्त र छिमेकीलाई खोज्न पठाउँथे । चिप्ला बोटबाट खसेको थियो, खुट्टा भाँचिएको हो । त्यहाँदेखि के भयो-भयो । बाउ खसेको बेला गाँउलेहरु गएर खोजेर ल्याएका हुन् । एघार दिन किरिया बसेको हो । त्यसपछि फेरि फर्केर आएन । वर्ष दिनको काममा एक दिन आयो, त्यसपछि कहिले आएन । 

अहिले नातिलाई आफैं के बोले भन्ने थाहा छैन । भाइ किरिया बस्नुपरेको छ । यो तीन तले घरको मालिक उ पनि थियो । गोठालो लाग्न सकिएन । यहाँ बसेको भए, राम्रै हुन्थ्यो । 

राम्रो भएको भए छोराछोरीको बिहे गरेर नातिनातिना हुने बेलामा मर्नुपर्छ भनेर लगाएछ । यहाँभन्दा खराब के हुनु मान्छेको जीवनमा । आमाको गालीलाई इखमा लिएर हिँड्यो । मेरो चाहना सन्तान सपार्ने थियो । उल्टो भयो । बुढेसकालमा पुत्रवियोग खेप्नुपर्यो ।

छोराछोरीको भविष्य सिध्यायो : छिमेकीहरू
रामलक्ष्मण जस्ता दाजुभाइ थिए । कसरी यस्तो सम्बन्ध बिग्रियो ? अनौठो लाग्छ । जेठाले बाटो बिराएको हो । भाइले औधी माया गर्छ । दाजुलाई पटक पटक खोज्न हिँडेको हामीलाई थाहा छ। उसको भागमा परेको अंश पनि जस्ताको तस्तै राखिदिएको छ । 

मानसिक बिरामीको उपचार समयमा हुन नसक्दा यो हालत हुन गएको हो । परिवारसँग बसे पो उपचार हुन्छ । मान्छे आफैले आफैलाई मानसिक बिरामी छु भनेर स्वीकार गर्दैन अथवा थाहा पाउँदैन । बाउको कारण छोराछोरीसमेत त्यसको सिकार भए । 

अलमलमा अनुसन्धान
जेठ ५ गते बिहान साढे ५ बजे घाँटी रेटिएको अवस्थामा कृष्णको शव थलीमा बन्दै गरेको पर्खालको छेउमा भेटिएको थियो । त्यस्तै कृष्णका छोरा २१ वर्षीय रिचेन नगरकोटी आत्महत्या गर्न खोजिरहेको अवस्थामा साँझको ५ बजे प्रहरीले दक्षिणकालीको चाल्नाखेलबाट उद्धार गरेको थियो । अर्को छोरी २९ वर्षीया रश्मी नगरकोटीलाई भने प्रहरीले सेतोपुलबाट नियन्त्रणमा लिएको थियो । 

सेतो पुल नजिक ट्याक्सी बिग्रिएकोले मिस्त्री बोलाई ल्याउँछु भनेर कृष्णको छोरी रश्मी नगरकोटीलाई त्यही स्थानमा छाडी छोरा रिचेन साथमा लिएर गएका थिए ।  कृष्णकी श्रीमतीले ८ वर्षअघि नै दोस्रो बिहे गरेको पाइएको छ । उनको श्रीमतीले छाडेर गएदेखि छोरी रश्मि र छोरा रिचेन काठमाडौंको रबि भवन गणेशथानमा कोठा डेरा लिई बस्दै आएका थिए । कोठा भाडा तिर्न नसकेपछि ३ महिनादेखि छोरा छोरी समेत ट्याक्सीमै बस्दै आएको अनुसन्धानबाट खुलेको छ ।

घटनाको प्रकृति हेर्दा आत्महत्या भएको प्रहरीको प्रारम्भिक निष्कर्ष छ । दक्षिणकाली जंगलमा गई आत्महत्या गर्नु म पनि कुनै स्थानमा गै आत्महत्या गर्छु भन्ने खुलाएको छ ।छोरा रिचेनको घाँटी बायाँतर्फ ७-८ सेन्टिमिटर लामो ब्लेडले काटिएको अवस्थामा प्रहरीले उद्धार गरेको थियो । कृष्णको दाहिने हातको बुढीऔँला र चोर औंला ब्लेडले काटेको अवस्थामा भेटिएको थियो । 

घटना स्थलमा कृष्ण नगरकोटीको लास नजिक ४ वटा जिलेट ब्लेड र घाइते रिचेज नगरकोटीको साथबाट २ वटा जिलेट ब्लेड फेला परेको थियो । कृष्णको मुखमा कपडा रहेको अवस्थामा फेला परेको साथै घाइते रिचेन नगरकोटीले समेत सोही तरिका अपनाएका थिए । 

बा १ ज. ९६५ नं. को ट्याक्सी र छोरी रश्मि नगरकोटीलाई खोज गर्ने क्रममा सेतोपुल सडक खण्डमा ट्याक्सी भित्र बसिरहेको अवस्थामा उद्धार गरि जिल्ला प्रहरी परिसरमा राखिएको प्रवक्ता नवराज अधिकारीले बताए ।

जिल्ला प्रहरी परिसर काठमाण्डौ र प्रहरी बृत्त बौद्धवाट थप अनुसन्धान भइरहेको छ । बौद्ध परिसरका डिएसपी राजु पाण्डेले मानसिक अवस्था स्वस्थ नदेखिएकाले उनीहरुको बयान नै यथेष्ट मान्न नसकिने बताउँछन् ।

उनी भन्छन्, ‘उनीहरुको बयानका आधारमा बोल्दा अनेकन अर्थ लाग्छ ।’