काठमाडौं– छात्राहरूको मात्रै पठनपाठन हुने पद्मकन्या क्याम्पस देशकै चर्चितमध्ये एक शैक्षिक थलो हो । यो चर्चित शैक्षिक थलो यस पटकको स्वतन्त्र विद्यार्थी युनियनको चुनावबाट झन् चर्चामा आएको छ । यहाँ स्वतन्त्र उम्मेदवार भुवनेश्वरी ऐर (भूपी) सहित स्वतन्त्र प्यानलले ठूला दललाई पछारेको छ ।

प्रमुख दलका भ्रातृ संगठन नेपाल विद्यार्थी संघ र अनेरास्ववियुलाई पाखा लगाउँदै अध्यक्षसहित पदाधिकारी र सबै सदस्य पदमा भूपीको प्यानलले बाजी मारेको छ । पहिलो पटक पद्मकन्यामा स्वतन्त्र उम्मेदवारले जित्दा दलीय सिन्डिकेट पनि तोडिएको छ । ऐर ७३० मतसहित विजयी हुँदा निकटतम् प्रतिस्पर्धी नेविसंघकी पूर्णमाया परियारले ३७९ मत पाइन् ।

सचिवमा सन्ध्या बस्याल ६ सय ९५ मतसहित विजयी भइन् । कोषाध्यक्ष संकल्पिका थापाले ६ सय ६६ मत ल्याइन् । सदस्यमा उर्वशी पाण्डे, चेतना नहर्की, अस्मिता विक, स्वस्तिका विष्ट, आशु चौधरी, आकृति पाण्डे, निशा कार्की र यनसु कटवाल विजयी भए । यहाँ अनेरास्ववियु र अनेरास्ववियु क्रान्तिकारीले गठबन्धन गरे पनि तेस्रोमा समेटिए । विवादका कारण यहाँ चैत ७ गते मात्रै निर्वाचन भएको थियो ।

बैतडीको पाटन नगरपालिका–२ लजकुडामा ०५८ असारमा जन्मिएकी भुवनेश्वरी ऐर (भूपी) ले विद्यालय शिक्षा गाउँमै लिइन् । ०७६ सालमा काठमाडौं आएकी उनको सपना वकिल र गायिका बन्ने थियो । तर, पद्मकन्या कलेजमा व्यवस्थापन विषय पढ्न आफन्तले सुझाएपछि उनको बाटो मोडियो । डोटेली भाषामा पोख्त भूपिलाई काठमाडौंमा पसेपछि नेपाली बोल्न नजानेको भन्दै साथीले नै जिस्क्याउँथे ।

उनलाई सुरुमा काठमाडौंका मान्छेको व्यवहार पनि अप्ठ्यारो लाग्थ्यो । सुरुमा संकोच मानेकी उनी हुँदै विस्तारै घुलमिल भइन् । बुवा शिक्षित परिवारका भएकाले उनलाई काठमाडौं आउन समस्या थिएन । तर, आर्थिक अभाव थियो । उनी घरकी कान्छी छोरी हुन् । गाउँमा बुवाको मेडिकल छ ।

भलिबलकी क्षेत्रीय खेलाडी भूपी विद्यार्थीमाझ लोकप्रिय छन् । उनी कलेज आएपछि नेविसंघमा जोडिइन् । उनलाई नेविसंघले ०७९ मा टिकट दियो । १४ वर्षपछि निर्वाचनमा उनी सचिव पदमा निर्वाचित भइन् । ऐरले व्यवस्थापनमा ब्याचलर सकेकी छन् । उनी कलेजका अरु १८० जना विद्यार्थीसँगै होस्टल बसेर पढ्छिन् ।

बिहीबार स्ववियु सभापति बनेपछि खुसी साटासाटमा व्यस्त भूपीसँग शुक्रबार केही समय निकालेर कुराकानी गरेका छौँ ।

पद्मकन्यामा यहाँको स्वतन्त्र प्यानलले जितेको छ , यो नतिजा निकाल्न कतिको कठिन भयो ?

चुनौती र कठिनाइ धेरै थिए । चुनावका क्रममा हामी रोइरहेका थियौँ । फेरि चुनावमै मजाक गर्दै हाँसिरहेका पनि थियौँ । अरूले हेप्दा अझै ऊर्जा थपिन्थ्यो । मैले जस्तो सोचेको थिएँ, उस्तै टिम बनेर निर्वाचन जिन निकाल्यौँ । म पातली र ख्याउटी छु । तर राजनीतिक दलले कसैलाई पदमा लैजानुअघि ‘फिजिकल्ली’समेत हेरिँदो रहेछ । यो मेरो तीतो अनुभव हो । कतिको बलियो छ ? कतिको राम्रो छ ? शारीरिक रुपमा कतिको सुगठित छ ? यस्तो पनि हेरिने रहेछ । मैले यो फिल गरेँ।

म हेर्दा सानी र फिजिकल्ली भिड्ने तागत नभएकी हुँला तर मसँग आत्माबल बलियो थियो । नभन्दै मैले सोचे जस्तै भयो । मलाई निर्वाचनका क्रममा दुःख दिइयो, र्‍यागिङ गरियो । मेरो टिमका बहिनीहरूलाई ब्याक गराउन अनेक लोभ देखाइयो । तर उनीहरू मसँग सतिसाल भएर उभिए । उहाँहरूको तागत म हो, मेरो तागत उहाँहरू । कलियुगमा पनि सत्यको जित हुन्छ र भन्ने थियो । यो पटक सम्भव भयो । जित्छु जस्तो लागेको थिएन तर जितेँ ।

पुल्चोकका स्ववियु सभापति भन्छन्– राजनीतिकरण तोडेँ, कुनै दलमा जान्नँ

दलका उम्मेदवारलाई पछि पार्दै स्वतन्त्र रुपमा जित्नुभएको छ, यसबाट दलले के पाठ सिक्ने ?

विद्यार्थी र विद्रोह पर्यायवाची शब्द हुन् । जहाँ अन्याय हुन्छ, त्यसविरुद्ध उठ्न सक्ने र आवाज उठाउन सक्ने आवाज विद्यार्थीको हो । त्यही विद्यार्थीको विद्रोहमा जन्मिएको हौँ हामी । जहाँ अन्यायले सीमा नाघ्छ, अराजकताले सीमा नाघ्छ, त्यहाँ विद्रोही जन्मिन्छ । त्यसकै लागि हामी स्वतन्त्र उभिएका हौँ । मलाई दलको चिठी दिँदा पनि दर्ता नगरी स्वतन्त्रबाट लडेकी हुँ । विद्यार्थी विद्रोही भएपछि शक्ति कस्तो हुन्छ, त्यो पनि देखाउन मन थियो । अब हामी कलेजलाई नमुना बनाएर देखाउँछौँ ।

०७९ को निर्वाचनमा नेविसंघबाट जितेको मान्छे, अहिले कसरी र किन स्वतन्त्र हुनुभयो ?

म नेविसंघमा थिएँ । यसँ पटक म सभापतिको स्वाभाविक दाबेदार थिएँ । अघिल्लो कार्यकाल काम पनि गरेँ । मलाई विद्यार्थीले स्ववियु सचिव होइन, भूपी दिदीका रुपमा चिनेका थिए । मप्रति विद्यार्थीको आश र भरोसा थियो । त्यो कुराले मलाई अझ तान्यो । उहाँहरूको आशाकै लागि लड्नुपर्छ भन्ने सोचेँ । समस्या समाधाका लागि कुनै हालतमा लड्छु भन्ने थियो । संगठनबाटै लड्छु भन्ने सोचमा थिएँ । तर, टिकट दिन आनाकानी गरे । चरम राजनीतिकरण भयो । संगठनका लागि पद छोड्नुपर्छ भन्ने पनि सोचेँ । तर नेतृत्वबारे फर्केर हेर्दा मलाई त अन्याय भयो ।

यस्तो अराजक र गुन्डागर्दी गर्ने नेतृत्व पद्मकन्यामा आउनु भनेको झन् शैक्षिक थलो बिग्रिनु हो भन्ने भयो । विद्यार्थी संगठनमा नाममा आएकाले मुख छाड्ने, बाहिरका मान्छे बोलाएर गुन्डागर्दी गर्ने भएपछि यसविरुद्ध लडेर अघि बढ्न स्वतन्त्र टीम बनाएँ । त्यो टीम मसँग अडिग भयो । उहाँहरू पनि दादागिरीविरुद्ध लड्न निरन्तर लाग्नुभयो । हेप्दा र र्‍यागिङ गर्दा पनि सबै कुरा बिर्सेेर अगाडि बढ्यौँ । त्यसपछि नेविसंघको आधिकारिक पत्रलाई पनि त्यागेर म स्वतन्त्र समूहबाटै लड्न तयार भएँ । सहयोग पनि पाएँ । यो सहयोगप्रति नतमस्तक छु ।

कलेजमा गुन्डागर्दी हुन्छ भन्नुभयो, यो वातावरणको दोषी को हो ?

विद्यार्थी संगठनले नै बनाएको हो । त्यसमा शंका गर्ने अवस्था छैन । जब विद्यार्थी संगठन माथिबाट हावी हुन्छ, त्यसपछि समस्या हुन्छ । साना विद्यार्थीलाई पार्टीका नेताले व्यक्तिगत र संगठनात्मक स्वार्थका लागि अराजक हुन सिकाउने काम भएको छ ।

तर यहाँलाई त गगन थापाबाट सहयोग थियो भन्छन् ?

उहाँहरूको सहयोग थियो होला । तर, पद्मकन्यामा सत्य र असत्यको लडाइँ थियो । यो अस्तित्वको लडाइँमा हामीले जित्यौँ । जहिल्यै दादागिरी गर्नेको मात्रै जित हुन्छ भन्ने थियो । कलेजमा सिनेमामा देखिने हिरो र भिलेन बनाउने जस्तो चरित्र र वातावरण भएपिछ विदोह गरेका छौँ । सहयोग त सबैको थियो होला, तर हामी स्वतन्त्र उम्मेदवार हौँ । माग भएपछि हामी विद्यार्थी संगठनविरुद्ध खडा भयौँ । तर कलेजका लागि हामी सही पात्र थियौँ ।

क्याम्पसमा दलनिकट भन्दा स्वतन्त्र चाहिन्छ भन्ने हो ?

हजुर, यस्ता थुप्रै उदाहरण विद्यार्थी संगठन र स्थानीय तहमा पनि देखिएको छ । जस्तो काठमाडौं महानगरमा स्वतन्त्र मेयर बालेन साहको काम हेर्न सकिन्छ । धरानका मेयर हर्क साम्पाङले पनि गरेको देखिएको छ । गोपी हमालहरूको काम पनि राम्रो छ । मेरो कुरा जो जहाँबाट आउन्, काम भने विद्यार्थी संगठनका हुनुपर्छ भन्ने हो । व्यक्तिगत स्वार्थ र संगठनको स्वार्थभन्दा माथि उठेर काम गर्नुपर्ने मान्यता बोकेकी छु । हामी सबैको साझा हुनुपर्छ । विद्यार्थीको ठाउँमा आफूलाई राखेर हेर्ने उम्मेदवार हुनुपर्छ ।

अहिले पद्मकन्यामा कस्ता समस्या छन् ? तिनको समाधान कसरी गर्नुहुन्छ ?

समस्या धेरै छन् । विद्यार्थीको साइकोलोजी नै बिथोल्ने काम भएको छ । तालाबन्दी र नाराबाजीले भर्खरै घर र आमाबुवाको काख छाडेर आएका विद्यार्थीहरू तनावमा छन् । पद्मकन्या त खत्तम रहेछ, लेडिज कलेज भनेर पढ्न आएको अब नजाने भन्ने मनस्थिति छ । यसलाई चिर्न म सचेतना कार्यक्रम गर्ने पक्षमा छु । कलेजमा ६ हजार २ सय तीन विद्यार्थीमध्ये मात्रै १५ सय ८६ जनाले भोट गर्नु भएको छ । यति थोरै सहभागिता सोच्न सकिने कुरा होइन । चुनौती थुप्रै छन् ।

पहिला सौहार्द र विद्यार्थीमैत्री वातावरण बनाउँछु । मेटिभेसन क्लास दिने पहिलो प्रयास हुने छ । उहाँहरूका लागि हामी दिदीबहिनी छौँ भन्ने वातावरण बनाउँछु । म नेता होइन, अभिभावक बन्न चाहन्छु । उहाँहरूको आवाज सबै निकायसम्म पुर्‍याउँछु । यो वातावरण बनाएर विस्तारै अगाडि जान्छु । हाम्रो कलेजमा सबै कुरा छ, तर व्यवस्थापन भएको छैन । सुविधासम्पन्न भवन, होस्टेल, ई–लाइब्रेरी, आईटी, व्यवस्थापन सबै विषय छन् । कानुन विषय थप्न पनि पहल भइरहेको छ । फेसन डिजाइन विषय पनि राख्न सके राम्रो हुन्छ भनेर लागेका छौँ ।

अब नेविसंघकै राजनीतिमा फर्किने कि स्वतन्त्र नै रहने ?

म प्रजातान्त्रिक मान्छे हो । त्यसैमा विश्वास गर्छु । मेरो सिद्धान्त त्यही छ । विद्यार्थीमा जाँदै गर्दा मेरो कुनै सङ्गठन हुँदैन । अबको दुई वर्ष म कुनै संगठनमा रहन्न । म स्वतन्त्रपूर्वक मतको कदर गर्छु । मलाई विद्यार्थी संगठनकाले मात्रै होइन, अरू स्वतन्त्रले पनि मत दिएका छन् । उहाँहरूको विश्वासलाई गुम्न दिने छैन ।

सभापतिको कार्यकाल सकिएपछि राजनीतिमै लाग्ने कि लोकसेवातिर ?

म राजनीतिमा लागिसकेको छु । सरकारी जागिर जान्न । म सेवाभाव छ । राजनीतिमार्फत् कानुन बनाएर आफ्ना एजेन्डा स्थापित गर्ने तहसम्म पुग्ने इच्छा छ । सुदूरपश्चिम अहिले पनि महिला नेतृत्वका लागि चुनौतीपूर्ण छ । म उहाँहरूको कुरा सम्बोधन गर्ने ठाउँमा पुग्छु जस्तो लाग्छ । सरकारी सेवामा लाग्ने मनशाय छैन । तर अबको दुई वर्ष राजनीतिमा लागेर अरु गतिविधि गर्दिनँ ।