सानु शर्मा नेपाली साहित्य जगतकी सशक्त साहित्यकार हुन् । उनको हालसम्म आठ वटा पुस्तक प्रकाशन छन् । जसमध्ये ‘अर्धविराम’, ‘जितको परिभाषा’, ‘अर्थ’, ‘विप्लवी’, ‘उत्सर्ग’ र ‘फरक’ रहेका छन् भने एउटा कथासंग्रह ‘एकादेशमा’ पनि रहेको छ । जुन कथासंग्रह मदन पुरस्कार २०७६ को सर्वोत्कृष्ट सूचिमा परेको थियो ।

शर्माले कविता, गजल, कथा लगायतका विधामा पनि कलम चलाउँदै आइरहेकी छिन् । लामो समयदेखि अस्ट्रेलियामा बसोबास गर्दै आइरहेकी सानु शर्माको उपन्यासमा विदेशी तथा स्वदेशी परिवेशको चित्रण गरिएको पाइन्छ ।

उनका उपन्यासभित्रका घटनाक्रमहरू पृथक् देखिन्छन् । सरलभाषामा सललल बग्ने, मिठा, मनछुने लाइनहरूले सिंगारिएको उनको लेखाइले पाठकलाई तानिरहन सक्छ ।

‘ती सात दिन’ उनको पछिल्लो उपन्यास हो । यस उपन्यासमा उनले परिस्थितिवस सात दिनमा एउटा उच्च घरानाको सदस्य र मध्यवर्गीय परिवारको सदस्य बिच कसरी घनिष्ट सम्बन्ध स्थापित हुन्छ भनेर देखाएकी छिन् । उनीहरुबीचको घटना, दुर्घटना, संवाद, साथ र मित्रताको मिहिन व्याख्या गरिएको यस उपन्यासको कथाले पाठकहरूको मन छुन सक्षम छ ।

बलात्कार जस्तो गह्रुंगो विषयलाई सरल भाषा र शब्दमा वर्णन गरिएको यस उपन्यासको भाषा आजकलको युवापुस्ताले प्रयोग गर्ने खालको छ । प्रचुर मात्रामा प्रयोग गरिएको अंग्रेजीका शब्दका कारण भाषिक विचलन जस्तो लागेपनि पढ्दै जाँदा कथाको माग अनुसार तिनलाई प्रयोग गरिएको जस्तो अनुभूति हुन्छ ।

शर्माले यस उपन्यासमा उठाएको बलात्कारको सन्दर्भमा पीडितहरूलाई शारीरिक र कानुनी मद्दत मात्र नभएर आर्थिक, मानसिक, सामाजिक र भावनात्मक सहयोग पनि उत्तिकै आवश्यक हुन्छ भनेर प्रस्ट्याउन खोजेकी छिन् ।

मनमा लागेको चोटको उपचार मनले नै गर्छ । उपन्यासले भन्न खोजेको मूख्य कुरा त्यही नै हो । बलात्कार पीडितलाई सहानुभूति, साथ, सहयोग र स्वीकारको जति आवश्यकता छ त्यति सायद अरु कुनै कुराको छैन भनेर बोल्ने यस उपन्यासले स्वर चर्को नपारीकनै एउटा दरो मुद्दा उठाएको छ ।

आज पनि हाम्रो समाजमा बलात्कारलाई यस्तो दाग मानिन्छ, जुन लागेपछि इज्जत जाने डरले शिक्षित समाजमा पनि यस बारेमा बोलिँदैन । चर्चा गरिँदैन । जसको चर्चा सानु यसरी गर्छिन्–

‘यो शरीरको भन्दा पनि मानसिक र सामाजिक सवाल हो । यसमा चोट एक जनालाई लागे पनि सिङ्गो परिवारले दुख्नुपर्छ । एक जना नाङ्गिएको हुन्छ तर सिङ्गो परिवारको इज्जत उदाङ्गिन्छ । त्यसैले त सास रोकेर चुप बस्दाबस्दै बरु मेन्टल हुन्छन् तर मुख खोल्दैनन् रेप–भिक्टिमहरु ।’

‘रेप– भिक्टिमहरुलाई जस्टिसभन्दा पनि धेरै अवेरनेस, सोसल र मोरल सपोर्ट। साथ, सहानुभूति र स्वीकार चाहिन्छ– यो मैले निक्की र आदिका कारणले बुझेकी हुँ । आफ्नै आँखा अगाडि त्यसरी छिन्नभिन्न भएर रगताम्य भएकी मलाई उनीहरूले अंगालोमा समेट्नुको साटो तिरस्कार र उपेक्षाले हेरेका भए, मलाई छुन घिण मानेका भए सायद कुनै जस्टिस वा अरु कुनै उपचारले ठिक हुने थिइन होला म । त्यतिबेला उनीहरूले मलाई छातीमा टाँसेर, मेरो दुखाइमा मसँगै दुखेर, मसँगै रोएर त्यो घट्नाको प्रभावलाई कम नगराइदिएको भए सायद म आजको म हुने नै थिइनँ ।’

दुरी बढ्दैमा मित्रता घट्दैन भन्ने कुराको ज्वलन्त उदाहरण हुन् यस उपन्यासका पात्रहरू जानकी, निक्की र आदित्य । यस उपन्यासका मूख्य पात्र हुन् जानकी, निक्की र आदित्य ।

बलात्कार, मित्रता र प्रेमको बारेमा बोल्ने, विदेशको माटोमा आफ्ना सन्तानलाई आफ्नो देशको मान्यता र संस्कार सिकाउन संर्घष गरिरहेकी एउटी आमाको कथा भन्ने यो उपन्यासले पक्कै पनि पाठकलाई मनोरञ्जन दिनेछ ।