धरान– भविष्यका योजना बोकेर विदेश उडानको तयारीमा रहेका २३ वर्षीय अभिषेक श्रेष्ठको गत भदौ २३ गते इटहरीमा भएको जेन-जी आन्दोलनमा गोली लागेर निधन भयो । भदौ २३ गते बिहानदेखि सम्पर्कविहीन रहेपछि परिवारमा चिन्ता बढ्नु स्वाभाविक नै थियो । साँझ करिब ७ बजे बिपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठान, धरानबाट आएको फोनले उनको मृत्यु पुष्टि गरेको थियो ।

सुनसरीको बराहक्षेत्र राजाबासमा जन्मिएका अभिषेक सानै उमेरदेखि मामाघरमै हुर्किएका थिए । उनी ११ महिनाको हुँदादेखि हजुरआमा सीता श्रेष्ठ, मामा मनोज श्रेष्ठ र माइजू तारा श्रेष्ठका साथमा हुर्किए । चार वर्षअघि मामामाइजू सपरिवार बराहक्षेत्रबाट इटहरीमा बसाइँ सरेर आएका थिए ।

हजुरआमा सीता श्रेष्ठ सम्झिन्छिन्, ‘अभिषेकको बाल्यकाल नाति नजन्मिँदै उसको बाबाले छोडेर गयो, त्यसपछि बिस्तारै उसले आफ्नो आमाको माया पनि पाउन सकेन । ११ महिनाको हुँदा मैले स्याहारसुसार गरेर हुर्काएँ । सानो बच्चा हुर्काउनु सजिलो थिएन, तर आमा, बुबाको कमी हुन दिएका थिएनौँ, आफ्नो छोराछोरीभन्दा पनि बढी माया र स्याहार दिएर नातिलाई हुर्काएँ । उसले २३ वर्षसम्म हामीबाट माया र मार्गदर्शन पायो, अहिले हामीमाझ छैन तर सधैँ सम्झनामा भने रहन्छ ।’

सानै उमेरदेखि जिम्मेवार र शान्त स्वभावका अभिषेकले कक्षा १० सम्म पढाइमा राम्रो नतिजा ल्याएका थिए । त्यसपछि पढाइभन्दा काममा उसको रुचि बढेपछि उनी फोटोग्राफी क्षेत्रमा लागे । केही समयदेखि इटहरीस्थित एक बर्गर हाउसमा फोटोग्राफरका रूपमा काम गरेका थिए  । विदेश उडानको तयारीमा रहेका अभिषेकले आफ्ना सपनासहित घरपरिवारको अपेक्षा बोकेर अघि बढिरहेका थिए ।

इटहरीमा सँगै कोठामा बस्ने अभिषेकका साथी सक्षम कार्की भन्छन्, ‘अभिषेक आन्दोलन भनी गएको थिएनन् । उनी बर्गर हाउस क्याफेमा फोटोग्राफरका रूपमा काम गर्थे, म अर्कै ठाउँमा मार्केट लाइनमा काम गर्थेँ, तर हामी एकै ठाउँ बस्दथ्यौँ । दुई/तीन दिनपछि उनको विदेशको उडान थियो । अभिषेक मलाई भन्ने गर्थे, ‘म विदेश जाँदा काठमाडौँसम्म पुर्‍याउन जाऊँ है, मैले धेरै पैसा कमाउनु छ, मेरो मामामाइजू र हजुरआमालाई हेर्नु छ, दुःख गरेर मलाई हजुरआमा मामामाइजूले हुर्काउनुभयो ।’

अभिषेकका साथी कार्की सम्झन्छन्, ‘भदौ २३ गते म बिहान काममा गएँ अभिषेक हल्का बिरामी पनि थिए, उनलाई रुघा लागेको थियो । मैले कोठामै छोडेर गएँ । करिब बिहान ९/१० बजेतिर उनले मलाई फोन गरेर आफू काम गरेको ठाउँमा पैसा लिन जान लागेको र आन्दोलन पनि हेरेर आउँछु, तिमी नआउने भनेर मलाई सोधे ।’ 

‘मैले म आउन भ्याउँदिन, तिमी जाऊ न भनेर छोटो जवाफ फर्काएँ । पछि फेरि केही समयपछि अभिषेकले फोन गरेर मलाई भने, पैसा दिने मान्छे पनि आन्दोलनमा गएको रहेछ, म त्यो मान्छे पनि खोजेर आउँछु, आन्दोलन पनि हेरेर आउँछु भनेर भनेको कुरा नै हामीबीचको अन्तिम कुराकानी बन्यो’, साथी कार्कीले भने, ‘अभिषेक आन्दोलन हेर्न इटहरीको मुख्य चोकदेखि पूर्व लाइनमा पुगेको र त्यहाँ उनले छेउमा उभिएर भिडियो पनि बनाउन भ्याएको रहेछ । दिउँसो करिब २/३ बजेतिर आन्दोलनकारी र प्रहरीबीच ढुङ्गा हानाहान भएको थियो । प्रहरीले गोली चलाउँदा अभिषेकको अनुहारको नाक छेउमा गोली लागेर उनी त्यहीँ ढलेछन् । यो दृश्य उनले खिच्दै गरेको भिडियोबाट थाहा भयो ।’

उनले भने, ‘अभिषेकलाई मैले दिउँसो १२ बजेतिर फोन गर्दा उनको फोन ‘अफ’ थियो, सम्पर्क हुन सकेन । पछि अपराह्न ५ बजे फोन लाग्यो तर उनको फोन उठेन । केही समयपछि उनको नम्बरबाट फोन आयो । उठाउँदा धरानबाट एक प्रहरी तपाईँहरूको मान्छे आन्दोलनमा परेको छ, छिटो धरान बिपी अस्पतालमा आउनुहोस् भने यो खबर सुन्ने बित्तिकै उनी सक्षमसहित केही साथीहरू अस्पताल पुगी सोधपुछ गर्दा आन्दोलनमा दुई जनाको मृत्यु भइसकेको र एक जनाको उपचार भइरहेको जानकारी प्राप्त भयो । पहिले त साथीहरूलाई अभिषेकको उपचार भइरहेको होला भन्ने आशा थियो तर केही क्षणमै आशा निराशामा परिणत भयो ।’ 

‘पहिले नै अभिषेकको निधन भइसकेको रहेछ । छेउमा कपडाले छोपेर राखिएको थियो, हामीले कपडा उघारेर हेर्दा अभिषेक नै रहेछन् । केही क्षण त हामीहरू उनलाई हेरेको हेरै भयौँ,’ सक्षम भन्छन्, ‘क्षणभरमै उनको विदेशको सपना त्यहीँ दिन अन्त्य भयो ।’

अभिषेक केही दिनमै साउदी उड्ने तयारीमा थिए , जेन्जी आन्दोलन हुनुभन्दा दुई दिनअघि मात्र इटहरीकै एक मेनपावरमा गएर उडानका लागि रु ८० हजार बुझाएर आएको अभिषेकका माइजू तारा श्रेष्ठ बताउँछिन्  ।

उनको निधन भएपछि त्यो पैसा अहिलेसम्म मेनपावरले फिर्ता दिएको छैन । उनी भन्छिन्, ‘केही दिनअघि अभिषेक बाबुले आफूले काम गर्ने ठाउँ अलि टाढा भएकाले आउजाउ गर्न गाह्रो भयो म साथीहरूसँग डेरामा बस्छु भनेर कुरा गर्नुभएको थियो । हामीले ‘हुन्छ’ भनेपछि ऊ साथीहरूसँग काम गर्ने स्थान नजिकै बस्न थाल्नुभएको थियो ‘

‘गत भदौ २३ गते बिहानदेखि सबैतिर जेन्जी आन्दोलन भइरहेको थियो । त्यो दिन बिहानदेखि नै बाबु अभिषेकको फोन लागेको थिएन । हजुरआमाले पनि फोन गर्नुभयो, मैले पनि फोन गरिरहेँ, तर फोन लागेन । फोन नलागेपछि हामीलाई चिन्ता लागेको थियो नभन्दै साँझ नपत्याउँदो खबर सुन्नुपर्‍यो’, माइजू तारा सुनाउँछिन् ।

दिउँसो करिब १ः०० बजेसम्म पनि अभिषेकको फोन ‘अफ’ नै थियो । उनले भनिन्, ‘साँझ करिब ७ः०० बजे अभिषेककै नम्बरबाट फोन आयो । उताबाट ‘प्रहरी डिएसपी बोल्दै छु’ भनेर भन्नुभयो, तपाईँ अभिषेकका आफन्त हो ? भनेर सोध्नुभयो, मैले हो, म माइजू भनेपछि उनले यहाँ धरान बिपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठानमा आउनुस्, तपाईँहरूको मान्छे आन्दोलनमा पर्नुभएको छ । उनले त्यति भनेपछि फोन काटियो ।’

त्यस समयको स्मरण गर्दै उनी भन्छिन्, ‘त्यसपछि फेरि तुरुन्तै फोन आयो, अनि अभिषेकका बारे सबै विवरण सोधियो । हामी हतारहतार सबै आफन्तहरू भेला भएर तुरुन्तै धरानस्थित बिपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठान पुग्यौँ । त्यहाँ पुगेर थाहा पायौँ, बाबुको मृत्यु भइसकेको रहेछ । हामीले सोध्यौँ हाम्रो मान्छेलाई ढुङ्गामुढा लागेको हो कि गोली ?” तर सुरुमा त्यहाँ कसैले पनि स्पष्ट भन्न चाहनु भएन पछि थाहा भयो, उसलाई गोली लागेको रहेछ ।’

अभिषेकलाई कराते खेलप्रति विशेष रुचि थियो । माइजू ताराका अनुसार केही समयअघि उनले कुखुरापालन गर्ने इच्छा व्यक्त गरेपछि हामीले घर पछाडि सानो फार्म तयार गरिदियौँ । केही महिनासम्म उनले कुखुरा फार्मसमेत सञ्चालन गरे । फोटोग्राफी, पेन्टिङ कला तथा अन्य सिर्जनात्मक कामहरूमा उनको रुचि धेरै नै थियो । तर ती सबै सपना भने जेन्जी आन्दोलनसँगै उब्जिएको परिस्थितिमा आएर सपना पूरा हुन पाएन । 

सानै उमेरदेखि हुर्काएँ बढाएको भाञ्जा नहुँदा घर नै शून्य भएको माइजू तारा बताउँछिन् । अभिषेक बाबुका सधैँ जसो सपनामा रुँदै आउँछन् । ‘मैले बिहान–बेलुका उनको फोटोमा धूप, बत्ती बालेर फूल–पानी चढाइदिन्छु ।’ उनले भने । 

आन्दोलनका उद्देश्यहरू छुट्टै भए पनि यसले गुमाएका जीवन र भोग्नु परेको पारिवारिक पीडाको क्षति भने भरिन नसक्ने छ । अभिषेकजस्तै धेरै युवाको भविष्य यस घटनाक्रमले प्रभावित पारेको तथ्य सम्झनालायक रहन्छ । रासस